Bir gün Napolyon düşman askerlerinden kaçarken bir bakkal dükkânına girmiş. Bakkala hemen kendisini saklamasını emretmiş. Bakkal da Napolyonu müsait bir yere saklayıp biraz sonra gelen düşmanları da : '*Az evvel biri koşarak şu tarafa kaçtı.*' diye savuştur*muş. Nihayet biraz sonra Napolyon'un muhafızları yetişmişler. Bakkal ömründe bir daha karşilaşamayacağı Napolyon'a sormuş: '*Efendim af buyurun ama merak ettim ölümle bu denli burun buruna gelmek nasıl bir duygu?*' Napolyon birden öfkelenmis. '*Sen kim oluyorsun da benimle böyle dalga geçercesine konuşabiliyorsun?*' diye bağırmış. Hemen askerlerine Adamcağızı kurşuna dizmelerini emretmiş. Askerler bakkalın gözünü bağlayıp karşisına dizilmişler. Mermiler namlulara sürülmüş artık 'ateş' emri verilecek... Adamcağız içinden: '*Ah ne yaptın sen? Şimdi ölüp gideceksin*' diye düşünürkenarkadan bir çift el uzanmış gözündeki bağı açmış.KarşisındaNapolyon varmış. Tek cümleyle cevaplamış Napolyon: '*İşte böyle bir duygu!*' "yaşayarak öğrenmek bedeli en yüksek öğrenme biçimidir..."